کد مطلب:130005 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
وضعیت مردم مدینه پس از آگاهی مردم بر شهادت امام
سید بن طاووس از بشیر بن حذلم نقل می كند كه گفت: «شنیدم كه كنیزكی برای امام حسین (ع) نوحه سرایی می كرد می گفت:
پیك مرگ خبر مصیبت آقایم را داد؛
چه دردناك بود.
ای دیدگان من! در ریختن اشك بخشنده باشید؛
و پس از اشك هایتان دوباره اشك بریزید؛
بر آن كسی كه مصیبتش عرش جلیل را تكان داد؛
و به مجد دین ضربه وارد آمد؛
و بر پسر پیغمبر خدا و پسر وصی او؛
هر چند كه منزل او از ما بسیار دور است.
سپس گفت: ای پیك مرگ! اندوه ما را در ماتم ابا عبدالله تازه كردی و زخم هایی را كه هنوز بهبود نیافته بود خراشیدی. خدایت رحمت كند، تو كیستی؟ گفتم: من بشیر بن حذلم هستم و مولایم علی بن الحسین (ع) كه اینك همراه خانواده ابا عبدالله در فلان جا فرود آمده، مرا فرستاده است. [1] .
نیز سید ابن طاووس از بشیر نقل می كند كه گفت: با شنیدن این خبر همه ی بانوان محجبه ی مدینه، با روی باز از خانه ها بیرون آمدند و در حالی كه سیلی به صورت می زدند، فریاد آه و واویلا سر می دادند. من هیچ روزی این اندازه زن و مرد را گریان ندیده بودم و هیچ روزی پس از وفات رسول خدا (ص) به تلخی آن روز نگذشت. [2] .
ابن نما گوید: «همه ی بانوان پرده نشین و محجبه ی مدینه بیرون آمدند؛ و گریه می كردند، سیلی به صورت می زدند و گونه هاشان را می خراشیدند. روزی تلخ تر از آن برای اهل مدینه كسی ندیده است». [3] .
در اخبار الزینبات از زبان حسن بن حسن آمده است: چون یزید ما را كه بیش از ده نفر بودیم، فرمان داد كه ما را به مدینه ببرند. ما... به آن شهر رسیدیم و حاكم آن روز مدینه عمرو بن سعید اشدق بود. سپس عبدالملك بن حارث سهمی آمد و خبر آمدن ما را به او داد؛ او فرمان داد كه در بازارهای شهر ندا دهند كه زین العابدین (ع) و عموزادگان و عمه هایش نزد شما آمده اند. آن گاه مرد و زن و كودك فریادزنان و گریه كنان بیرون آمدند. زنان بنی هاشم نیز با سر برهنه بیرون آمدند و فریاد واحسینا سر می دادند. ما سه روز و سه شب سوگواری كردیم و زنان بنی هاشم و مردم مدینه پیرامون ما جمع بودند». [4] .
ابن نما گوید: «مردم برای دیدار او (علی بن الحسین (ع)) بیرون آمدند و جایگاه ها و راهها پر از جمعیت شد». [5] .
سید ابن طاووس گوید: «بشیر بن حذلم گفت: مردم مرا به جای خودم رها كردند و با شتاب رفتند. من اسبم را هی زدم و چون به آنان رسیدم و دیدم كه جایگاه ها و راه ها پر از جمعیت است از اسبم فرود آمدم و مردم را پامال كردم تا به در خیمه نزدیك شدم». [6] .
این توصیف حاكی از ازدحام جمعیت در پیرامون امام (ع) است، به طوری كه بشیر ناچار شد برای رسیدن به نزدیك چادر مردم را پامال كند.
پیك مرگ خبر مصیبت آقایم را داد؛
چه دردناك بود.
ای دیدگان من! در ریختن اشك بخشنده باشید؛
و پس از اشك هایتان دوباره اشك بریزید؛
بر آن كسی كه مصیبتش عرش جلیل را تكان داد؛
و به مجد دین ضربه وارد آمد؛
و بر پسر پیغمبر خدا و پسر وصی او؛
هر چند كه منزل او از ما بسیار دور است.
سپس گفت: ای پیك مرگ! اندوه ما را در ماتم ابا عبدالله تازه كردی و زخم هایی را كه هنوز بهبود نیافته بود خراشیدی. خدایت رحمت كند، تو كیستی؟ گفتم: من بشیر بن حذلم هستم و مولایم علی بن الحسین (ع) كه اینك همراه خانواده ابا عبدالله در فلان جا فرود آمده، مرا فرستاده است. [1] .
نیز سید ابن طاووس از بشیر نقل می كند كه گفت: با شنیدن این خبر همه ی بانوان محجبه ی مدینه، با روی باز از خانه ها بیرون آمدند و در حالی كه سیلی به صورت می زدند، فریاد آه و واویلا سر می دادند. من هیچ روزی این اندازه زن و مرد را گریان ندیده بودم و هیچ روزی پس از وفات رسول خدا (ص) به تلخی آن روز نگذشت. [2] .
ابن نما گوید: «همه ی بانوان پرده نشین و محجبه ی مدینه بیرون آمدند؛ و گریه می كردند، سیلی به صورت می زدند و گونه هاشان را می خراشیدند. روزی تلخ تر از آن برای اهل مدینه كسی ندیده است». [3] .
در اخبار الزینبات از زبان حسن بن حسن آمده است: چون یزید ما را كه بیش از ده نفر بودیم، فرمان داد كه ما را به مدینه ببرند. ما... به آن شهر رسیدیم و حاكم آن روز مدینه عمرو بن سعید اشدق بود. سپس عبدالملك بن حارث سهمی آمد و خبر آمدن ما را به او داد؛ او فرمان داد كه در بازارهای شهر ندا دهند كه زین العابدین (ع) و عموزادگان و عمه هایش نزد شما آمده اند. آن گاه مرد و زن و كودك فریادزنان و گریه كنان بیرون آمدند. زنان بنی هاشم نیز با سر برهنه بیرون آمدند و فریاد واحسینا سر می دادند. ما سه روز و سه شب سوگواری كردیم و زنان بنی هاشم و مردم مدینه پیرامون ما جمع بودند». [4] .
ابن نما گوید: «مردم برای دیدار او (علی بن الحسین (ع)) بیرون آمدند و جایگاه ها و راهها پر از جمعیت شد». [5] .
سید ابن طاووس گوید: «بشیر بن حذلم گفت: مردم مرا به جای خودم رها كردند و با شتاب رفتند. من اسبم را هی زدم و چون به آنان رسیدم و دیدم كه جایگاه ها و راه ها پر از جمعیت است از اسبم فرود آمدم و مردم را پامال كردم تا به در خیمه نزدیك شدم». [6] .
این توصیف حاكی از ازدحام جمعیت در پیرامون امام (ع) است، به طوری كه بشیر ناچار شد برای رسیدن به نزدیك چادر مردم را پامال كند.
[1] الملهوف،ص 227.
[2] الملهوف، ص 226؛ تسلية المجالس، ج 2، ص 460؛ ينابيع المودة، ج 3، ص 93.
[3] مثيرالاحزان، ص 112.
[4] اخبار الزينبات، ص 113.
[5] مثيرالاحزان، همانجا.
[6] الملهوف، ص 228.